Με ιδιαίτερη προσωπική συγκίνηση από τις μνήμες και τις μεταλαμπαδεύσεις των τριών δικών μου ανθρώπων, που επιβίωσαν από την όλη οικογένεια στο Ρεΐζντερε Ερυθραίας –Ιωνίας Μικράς Ασίας των μαρτυρικών γεγονότων του 1922 (γιαγιά –πατέρας –θεία), προβάλω ένα από τα πλέον αγαπημένα τους Μικρασιάτικα τραγούδια. Ένα τραγούδι που με δάκρυα στα μάτια και με τον κόμπο στο λαιμό τους, μου το δίδαξαν…
Άλλη μια πλήρως επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου ερμηνεία από την χορωδία του Συλλόγου Ρεθυμνίων Μικρασιατών, που με το συνολικό αυτό πόνημά τους τίμησαν τις μουσικές και όχι μόνον μνήμες των μαρτύρων προγόνων μας στα ματωμένα Μικρασιάτικα Χώματα και εκτιμώ ότι αξίζουν της επιδοκιμασίας όλων μας!
Οι κρίσεις δικές σας…
Ήχος πλάγιος του δεύτερου του σκληρού χρώματος.
Ρυθμός επτάσημος σε μορφή 3+2+2.
Εντοπίζεται στα παράλια της Μικράς Ασίας, καθώς και σε ορισμένα νησιά μας. Καταγράφεται για πρώτη φορά σε παράρτημα της «Φόρμιγγας» (μουσικό εκκλησιαστικό και φιλολογικό περιοδικό του Ωδείου Εθνικής Μουσικής), στις αρχές του 20ου αιώνα από τον Γεώργιο Βασίλα.
Τραγουδά η Δέσποινα Πετρούλη -Δασκαλάκη και η χορωδία του Συλλόγου Μικρασιατών Ρεθύμνου.
Στα όργανα συμμετέχουν:
- Πατήρ Γεώργιος Τζάβλας, κανονάκι
- Γεώργιος Αγγελογιαννάκης, λύρα
- Μάρκος Δασκαλάκης, ούτι
- Μανόλης Κοντογιάννης, λαούτο
- Χρήστος Μπαλτσίδης, ούτι
- Αλέξανδρος Μυρωδιάς, ταμπουράς
- Δημήτρης Σολακόγλου, κουτάλια
- Άρης Συσκάκης, βιολί και
- Μανόλης Χριστοδούλου, τουμπελέκι.
Η χορωδιακή, μουσική και γενικά συνολική επιμέλεια του μουσικού αυτού έργου ανήκει στον ακούραστο και καταξιωμένο καθηγητή της Βυζαντινής μουσικής, κ. Ανδρέα Γιακουμάκη!
Δημήτρης N. Θωμαδάκης
