Η Τ.Ο ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ καταδικάζει τη βία του ΠΑΜΕ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ

O συνδικαλισμός στην Ελλάδα ελάχιστη σχέση έχει με την προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ενδιαφέρεται κυρίως για τη διατήρηση σκανδαλωδών συντεχνιακών προνομίων, αγνοεί τη νομοθεσία και την κοινωνική ειρήνη και επιδίδεται σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής εξαργυρώνοντας τους «αγώνες» με προσωπικά οφέλη και πολιτική εξέλιξη των εργατοπατέρων.

Όμως, αυτό που έζησαν οι δημότες της Καλαμάτας στις 13-17 Μαρτίου 2019 δεν έχει προηγούμενο. Με αφορμή το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ που γίνεται στην πόλη και στο οποίο το ΚΚΕ αντιδρά γιατί δεν το ελέγχει, οι μεταφερόμενοι τραμπούκοι του ΠΑΜΕ, αδιαφορώντας για τον εργαζόμενο λαό της Καλαμάτας, έκαναν άνω – κάτω τη ζωή της πόλης.

Πορεία στην κεντρική οδική αρτηρία, αποκλεισμός του κέντρου για περισσότερες από τρεις ώρες, έφοδος στο Μέγαρο Χορού Καλαμάτας, διαδήλωση στην παραλία της πόλης, κάλυψη των προσόψεων δημοσίων κτηρίων από τεπατσαρία αφισών ήταν οι κυριότεροι τρόποι επίδείξης δύναμης του στρατού κατοχής του ΠΑΜΕ, που ταυτόχρονα έπαιζε στη διαπασών την ίδια πάντα κασέτα: για όλα φταίει ο κακός καπιταλισμός στον οποίο η μόνη λύση είναι «αντίσταση και πάλη».

Ασυνήθιστοι στον διάλογο, επιθετικοί σε οποιαδήποτε διαφορετική άποψη, οι αυτόκλητοι «προστάτες της εργατικής τάξης» απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι σε αυτή τη χώρα όποιος ξεδιπλώσει κομματική σημαία αποκτά αυτομάτως το δικαίωμα να αγνοεί τους νόμους, να ταλαιπωρεί τους συμπολίτες του και να παραλύει την κοινωνική και την οικονομική δραστηριότητα.

Ξεχάσαμε, πολιτεία και πολίτες, πως κοινωνικό αγαθό είναι η ηρεμία στην καθημερινότητά μας, η αισθητική και η καθαριότητα του δημόσιου χώρου, η δυνατότητα των επιχειρήσεων της πόλης να επιβιώσουν χωρίς να στραγγαλίζεται η λειτουργία τους, κοινωνικό αγαθό είναι η ελευθερία κατοίκων και επισκεπτών της Καλαμάτας να μετακινούνται χωρίς εμπόδια και ταλαιπωρία.

Πρέπει δυστυχώς να επισημαίνουμε τα αυτονόητα, διότι η ιδεολογική ηγεμονία της φασιστικής αριστεράς έχει μολύνει το σύνολο του πολιτικού κόσμου και έχει φιμώσει τον δημόσιο διάλογο.

Κάποτε πρέπει σ΄ αυτόν τον τόπο οι παράνομες πράξεις να αντιμετωπίζονται ως παράνομες πράξεις.