Μεγάλη απώλεια για την δημοσιογραφία της Μεσσηνίας αυτή του εκδότη της ΦΩΝΗΣ Θανάση ΤΣΑΜΟΥΛΗ. Φτωχότερη η δημοσιογραφία στον τόπο μας καθώς η αγωνιστική η ανένταχτη, η ανθρώπινη πένα του εκδότη ήταν η ενσάρκωση της πραγματικότητας. Κυρίως όμως γιατί είδε την δημοσιογραφία ως λειτούργημα καθρεφτίζοντας μέσα από το πρόσωπο του Θανάση την αλήθεια του γραπτού λόγου κάθε εποχή.
Τον εκδότη της ΦΩΝΗΣ τον γνώρισα όταν ξεκίνησα τα πρώτα βήματα της σχολικής εφημερίδας σε ηλικία 14 ετών από την πόλη της Κυπαρισσίας με το όνομα «Κυπαρισσία» που σήμερα πλέον είναι σε ηλεκτρονική μορφή. Από μικροί κι εμείς στα βάσανα με μία σχολική εφημερίδα προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στο χώρο της δημοσιογραφίας. Ο Θανάσης αγκάλιασε αμέσως αυτή την προσπάθεια και ήμουν από τους πρώτους συνεργάτες της ΦΩΝΗΣ όταν άρχισε να εκδίδεται σε εβδομαδιαία βάση εκείνη την εποχή από την Κυπαρισσία για να ακολουθήσει χρόνια αργότερα η ημερήσια της έκδοση από την Καλαμάτα.
Τα άρθρα του Θανάση δυστυχώς ή ευτυχώς παραμένουν ακόμα και σήμερα επίκαιρα διαχρονικά και αναλλοίωτα. Κυρίως για την ποιότητα της πένας καταγράφοντας την αλήθεια που αποτυπωνόταν στο χαρτί αλλά ακόμα περισσότερο για την αποτύπωση του στίγματος του κοινωνικού ιστού κάθε στιγμή. Είναι πραγματικά τεράστια η απώλεια του εκλιπόντος και σίγουρα αυτό το κενό θα είναι δυσαναπλήρωτο για πάντα στο χώρο μας. Εμείς θα θυμόμαστε πάντοτε κρατώντας τα γραπτά του ως πυξίδα όχι μόνο για εμάς αλλά και για τις επόμενες γενιές.
Πυξίδα γι’ αυτό που ονειρευόταν πάντα ο Θανάσης. Ονειρευόταν ένα καλύτερο κόσμο μια καλύτερη Μεσσηνία, ένα καλύτερο τόπο. Η ΦΩΝΗ του όμως ποτέ δεν θα σβήσει όσο υπάρχουν τα γραπτά του τόσο θα υπάρχει και η δική του φωνή. Εξάλλου τα γραπτά μένουν και όσο η μνήμη του υπάρχει ζωντανή είναι κοντά μας νοερά. Έκανε την δημοσιογραφία πλουσιότερη ως λειτούργημα γιατί αυτό είναι στην τελευταία ανάλυση ο προορισμός του αρθρογράφου. Τώρα ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αυλώνας που θα σε σκεπάζει Θανάση. Φίλε, συνάδελφε, συμπατριώτη…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΑΣ
