Την Δευτέρα του Πάσχα, κάθε χρόνο, στην τοπική κοινότητα Εύα του Δήμου Μεσσήνης αναβιώνει ο πόλεμος της σαΐτας. Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στον αγώνα για την απελευθέρωση του έθνους.
Κατά την Ελληνική Επανάσταση, οι Μεσσήνιοι κατασκεύασαν σαΐτες από καλάμια, με τις οποίες κατάφεραν να αναχαιτίσουν το τουρκικό ιππικό. Καθάρισαν τα καλάμια εσωτερικά, τα γέμισαν με μπαρούτι και, λόγω του αέρα, αυτά απελευθέρωναν μια ισχυρή φλόγα κι έναν πολύ έντονο ήχο. Ο ήχος αυτός, σαν δυνατός κρότος, τρόμαζε τα άλογα τόσο, που πέταγαν από πάνω τους τους αναβάτες τους κι έφευγαν τρέχοντας.
Πριν την ρίψη των σαιτων αναβιώνει αναβιώνει το κάψιμο του Ιούδα. Το ομοίωμα, το σκιάχτρο του Ιούδα που καίγεται, πέρα από τη συμβολική τιμωρία του καταδότη του Χριστού, συμβολίζει όλα τα κακώς κείμενα που θα καούν στο πυρ το εξώτερον. O σκελετός του Ιούδα κατασκευάζεται από ξύλο. Προτού του φορέσουν το μαύρο παντελόνι και σακάκι, φροντίζουν για τη συνδεσμολογία των εκρηκτικών του. Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους με φιτίλι, και όταν έρθει η ώρα, το ομοίωμα πυροδοτείται από τα πόδια και ανατινάζεται αργά και εντυπωσιακά.
