Οργάνωση και λειτουργία της ανώτατης εκπαίδευσης, ρυθμίσεις για την έρευνα και άλλες διατάξεις

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ

Η ζωή του μέσου πολίτη και η καθημερινότητά του πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τι νόημα έχουν, λοιπόν, οι κονταρομαχίες που είδαμε σήμερα μεταξύ του κυρίου Πρωθυπουργού και του κυρίου Μητσοτάκη; Τι προσφέρουν οι ανούσιες αυτές λογομαχίες του γλυκού νερού; Ποια είναι η ουσία; Θέαμα, αλλά το ερώτημα είναι: Πού είναι ο άρτος;

Ένθεν και ένθεν, πραγματικά, τέθηκαν επιχειρήματα από τα οποία κάποια έχουν θετικό, κάποια έχουν αρνητικό πρόσημο. Όμως, να ξέρετε κάτι: Ο μέσος Έλληνας φοιτητής σε αυτήν εδώ τη χώρα δεν είναι ούτε με κουκούλα στην Στουρνάρη, αλλά ούτε απόφοιτος του Κολεγίου. Παιδιά του λαού μας είναι από όλες τις τάξεις και δεν έχουν σχέση με αυτές τις λογικές που βλέπουμε εδώ.

Κύριε Μηταφίδη, δεν είναι στιγματισμός η λέξη «ιδεοληψία», ο χαρακτηρισμός «ιδεοληψία». Διότι όταν μάχεσαι, έχεις την εντύπωση ότι μάχεσαι για κάτι και είσαι ενάντιά του, όταν χρησιμοποιείς ιδεολογήματα, τα οποία ουσιαστικά κάνουν το αντίθετο –και καταλαβαίνουν όλοι τι εννοώ, όταν λες ότι μάχεσαι την παγκόσμια νέα τάξη και παράλληλα μιλάς για ανοιχτά σύνορα, πολυπολιτισμικότητα και τα λοιπά- στηρίζεις αυτή την κατάσταση.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε πραγματικά κρίση σε αυτήν εδώ τη χώρα. Κυρίως, όμως, αναφερόμαστε με τα επιχειρήματά μας στην οικονομική κρίση και όχι στην ηθική, που είναι και η πρωτεύουσα. Λογικό είναι, λοιπόν, να έχει επηρεαστεί και αυτή και ο τομέας της παιδείας. Και δεν μιλώ, φυσικά, για τις περικοπές και τα άλλα οικονομικά στοιχεία, τα οποία κάποια στιγμή είναι ανούσια, αλλά ουσιαστικά.  Μιλώ για το κομμάτι εκείνο που αφορά την ηθική υπόσταση της παιδείας μας.

Τις τελευταίες δεκαετίες το κυνήγι της με κάθε μέσο επιτυχίας –ας μην το κρύψουμε- μετέτρεψε τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας σε ιδρύματα που παρασκευάζουν μηχανές ουσιαστικά. Το σύστημά μας μόνο στον βωμό του κέρδους μάς έκανε να χάσουμε τα ιδανικά μας, δίνοντας απλώς επαγγελματικά εφόδια.

Αξίες προαιώνιες, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ως αναχρονιστικές, αφέθηκαν στη φθορά του χρόνου και ξεθώριασαν. Πού είναι το ήθος εκπαίδευσης, όσο και αν ακούγεται τετριμμένο σήμερα;

Οι εγγενείς αδυναμίες δε του εκπαιδευτικού συστήματος και τα χρόνια προβλήματά του υπονόμευσαν την οποιαδήποτε προσπάθεια για αλλαγές, γιατί έγιναν προσπάθειες.

Πώς είναι δυνατόν να προσαρμοστεί το σύστημά μας στις απαιτήσεις της εποχής μας, χωρίς υλικοτεχνική υποδομή, χωρίς κατάρτιση, χωρίς επιμόρφωση, με έναν σχεδιασμό ο οποίος ήταν πάντα βραχυπρόθεσμος, χωρίς επαγγελματικό προσανατολισμό, ο οποίος πραγματικά λείπει και είναι βασισμένος στη μηχανική αποστήθιση των γνώσεων, παραμελώντας εντελώς την κριτική ικανότητα;

Το σύστημα, δυστυχώς, προσφέρει άπειρες γλώσσες, αλλά, όπως είπε κάποιος, ελλιπέστατη γνώση.

Στους κραδασμούς όλων αυτών των μεταβολών που συνετελέσθησαν η παιδεία μας υπέστη τόσες πολλές μεταρρυθμίσεις, που τελικά απέβησαν να έχουν ρόλο απορρυθμιστικό. Υποβαθμίζοντας την πνευματικότητα οι μετέχοντες, ακούν καθηγητές που απαγγέλλουν ό,τι εμπεριέχουν τα εγχειρίδια και απλώς τα αποστηθίζουν. Στη διδασκαλία δεν υπάρχει δημιουργικός διάλογος και οι εκπαιδευτικοί έχουν περάσει στον τομέα της υπαλληλοποίησης, κάτι που φθείρει και διδάσκοντες και διδασκόμενους.

Ποτέ κανένας δεν προσπάθησε να εξηγήσει στα παιδιά μας ότι επιτάσσεται να μορφωθούν, αλλά δεν είναι δυνατόν να σπουδάσουν και όλα. Ο μαθητής το βλέπει το σχολείο ως άχρηστο και θεωρεί ότι χάνει τα καλύτερά του χρόνια και η μόνη του επιδίωξη είναι να πάρει εκείνο το αναθεματισμένο χαρτί, για να έχει ένα μίνιμουμ σπουδών. Άραγε, αυτό το μοντέλο μπορεί να δώσει προσανατολισμό; Μπορεί να εμπνεύσει; Μπορεί να δώσει στους νέους να καταλάβουν ότι οι πνευματικές και ηθικές αξίες είναι πάνω από τον υλισμό; Τα πρότυπα-στερεότυπα δημιουργούν ουσιαστικά πτυχιούχους που πολλές φορές στην κυριολεξία είναι αγράμματοι.

Μεταπολιτευτικά στα πανεπιστήμιά μας δημιουργήθηκε η κομματοκρατία, καλλιεργώντας μια στείρα διαμάχη μεταξύ των φοιτητών, ενώ ουσιαστικά θα έπρεπε να γίνει το αντίθετο, γιατί ο συγκεκριμένος χώρος του πανεπιστημίου έπρεπε να μείνει έξω από την κομματική αντιπαλότητα.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια απαξιώθηκαν οι ιδιαιτερότητες του λαού μας, τα ιδανικά της φυλής μας. Ποτίστηκε ο λαός μας –και συνεχίζετε να τον ποτίζετε κυρίως εσείς της Αριστεράς- με το παραμύθι της «πολυπολιτισμικότητας» και του «πολυπολιτισμού». Δυστυχώς, το αριστερό κατεστημένο συνεχίζει να απαξιώνει συνεχώς καθετί το εθνικό, καθετί που υποδηλώνει εθνικό φρόνημα και κυρίως να αποκόπτει τους νέους από αξίες προαιώνιες, παντοτινές και αληθινές.

Ένα ουτοπικά σκεπτόμενο κομμάτι της νεολαίας, συνεπικουρούμενο από το παρακράτος –βεβαίως, βεβαίως!- εξεγείρεται με ποικίλους τρόπους και νομίζει ότι έτσι χτυπάει στο σύστημα. Δεν ξέρει ότι το κάνει πιο δυνατό, ότι το κάνει πιο συστημικό. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών πράγματι έδωσαν τη δυνατότητα στους διδασκόμενους να ξέρουν με τι να σκεφτούν, αλλά όχι το πώς θα σκέπτονται, όπως αναφέρουν κάποιοι φωτισμένοι σε αυτόν τον τόπο.

Δυστυχώς, κυρίες και κύριοι, οι παθογένειες της σημερινής κοινωνίας αντανακλούν στη δυσλειτουργία της παιδείας. Πρέπει να αναμορφώσουμε άρδην την εκπαιδευτική μας πολιτική. Εσείς επιβραβεύετε σήμερα την κομματικοποίηση στον χώρο της παιδείας. Επιβραβεύετε τους «αιώνιους» φοιτητές με την προστασία του ασύλου και ενδυναμώνετε δήθεν τη φοιτητική συμμετοχή στη διοίκηση των ΑΕΙ. Άλλη έννοια έχει το άσυλο και γνωρίζουμε όλοι ποια είναι αυτή. Είναι μια συμμετοχή η οποία, όπως προανέφερα, πάντα ήταν υπό τη σκέπη του άκρατου κομματισμού και των αισχρών φοιτητικών παρατάξεων που ποτέ δεν προσέφεραν τίποτα ουσιαστικό, κάτι θετικό, γιατί ήταν, είναι και θα παραμείνουν πειθήνια κομματικά όργανα με ξύλινη γλώσσα.

Με το άσυλο συνεχίζεται η διαιώνιση της παραβατικότητας, της βίας, της ανομίας, της αυθαιρεσίας και τόσων άλλων, που έκαναν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα αυτής της χώρας να αντίκεινται στο κράτος δικαίου. Στο κάτω κάτω της γραφής ποιο είναι το πρυτανικό συμβούλιο που θα διαχωρίσει τις αξιόποινες πράξεις σε κακουργήματα ή πλημμελήματα;

Το διεθνώς προβεβλημένο μοντέλο της σύνδεσης της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο. Θα έχουν οι απόφοιτοι των ΤΕΙ τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους αποφοίτους των ΑΕΙ;

Σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας, επιχειρείται να θεσμοθετηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των υφιστάμενων προβλημάτων, στοχεύοντας ιδίως στον δημοκρατικό, αποτελεσματικό και ανοιχτό ως προς την κοινωνία τρόπο διοίκησης των ΑΕΙ. Είναι μια διάταξη, η οποία είναι και δυσνόητη και αμφιλεγόμενη, καθώς μπορούμε να καταλάβουμε τον δημοκρατικό, τον αποτελεσματικό, αλλά τον ανοιχτό ως προς την κοινωνία τρόπο διοίκησης τόσες μέρες συζήτησης δεν αναδείχθηκε πώς τον αντιλαμβάνεστε.

 Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, παρ’ όλο το χάλι των τελευταίων δεκαετιών, φοβούνται το άγνωστο και αυτό έχει μια λογική. Παρ’ όλο αυτό το χάλι, έχουν να δείξουν πολλά πράγματα. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να αναδείξουν τη δυναμική τους, η οποία υπάρχει -ας μην κρυβόμαστε-, αλλά να προσαρμοστούν στο καινούριο. Η απορρόφηση των Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό αυτό το καταδεικνύει.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ρωτήσω τον κύριο Υπουργό –δεν είναι εδώ-, αλλά και όλους εσάς αν θεωρείτε ικανοποιητικό τον τρόπο επιλογής του διδακτικού προσωπικού των ΑΕΙ και των ΤΕΙ.

Εγώ θεωρώ άδικο, ίσως και υπερβολικό, να αναφερθώ σε καθηγητικό κατεστημένο. Έχω, όμως, την εντύπωση ότι ο τρόπος εκλογής αφήνει μικρούς διαδρόμους που οδηγούν στον νεποτισμό, στην αναξιοκρατία και στον εκφυλισμό. Είναι ένα θέμα που κάποτε πρέπει να συζητηθεί δημοσίως. Είναι ένα ταμπού. Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν!