Οι σφαίρες που δεν εξοστρακίστηκαν ακόμη είναι το αποτέλεσμα του εξοστρακισμού κάθε μορφής συμπόρευσης και σύμπνοιας, φορέων, πολιτών, αρχών κλπ μην σας κουράζω τα γράφετε χρόνια τα σκέφτεστε χρόνια. Όλοι λέμε τα ίδια και βλέπουμε τα ίδια, μόνο που διαγράφεται ένα μέλλον ζοφερό. Τελικά από όπου και αν περάσει ο νέος δρόμος θα έχει γίνει φαρ ουεστ ο σημερινός διώχνοντας κάθε επίδοξο επισκέπτη από την πόλη μας. Αυτό που δεν έχετε συνηθίσει να ακούτε είναι η ανάληψη ευθύνης. Ναι λοιπόν νιώθω και εγώ υπεύθυνος για την περιθωριοποίηση και την υποβάθμιση της Μεσσήνης. Γιατί έβλεπα την κάννη άλλα όχι τη σφαίρα. Γιατί όταν έπρεπε να παλέψω για μια κοινή προσέγγιση του προβλήματος της παραβατικότητας είχα «ανάψει» τα αλάρμ της απάθειας. Θα το έλυναν το θέμα άλλοι, οι αρχές. Ήρθε η κρίση και οι αρχές αποδυναμώθηκαν όμως και εγώ πίστευα πως θα ομαλοποιηθεί το πρόβλημα. Έπρεπε να πέσει η πρόσοψη του εγωισμού και να γίνω μαχητής της συστράτευσης. Δεν έγινα. Τώρα φοβάμαι περισσότερο από ποτέ πως κοντινές αστραπές κοντινές καταιγίδες. Είμαι και εγώ από τους υπαίτιους της παρακμής και πρέπει τώρα αυτή την ώρα ή να σηκώσω κεφάλι μαζί σας ή να συνεχίσω να συνεχίσουμε τη μέθοδο της στρουθοκαμήλου μόνο που είναι εμφανέστατη η αδυναμία μας και θα μας ξεσκίσουν τα σκάγια της μοναξιάς και της απομόνωσης. Υπάρχει μια ελπίδα μια μόνο το εγώ να μετασχηματιστεί σε εμείς και να ξαναζωντανέψουμε τις γειτονιές να συμφιλιωθούμε και να φανούμε ενωμένοι και αυτοί που αλληλοσπαράζονται από κόμβο σε κόμβο να καταλάβουν πως αυτή η πόλη έχει ανάστημα και θέλει γαλήνη και όχι να τρέφει τον φόβο. Αλήθεια έχουμε ένα τεράστιο γήπεδο έναν χώρο που μας χωρά όλους να στήσουμε ένα φεστιβάλ, όλοι οι σύλλογοι, όλοι οι εμπλεκόμενοι με τα κοινά με σημαία τη ΝΗΝΕΜΙΑ και την ειρήνευση στην πόλη, την Συμφιλίωση.
