Οι εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ και το βιβλιοπωλείο ΒΙΒΛΙΟΠΟΛΙΣ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της ΒίκηςΚοσμοπούλου ΤΟ ΤΣΟΦΛΙ
Παρασκευή | 22 Ιουνίου 2018| στις 7:00 μ.μ.
στο café MYLO (Αριστομένους 26, Καλαμάτα)
Θα μιλήσουν οι:
Γρηγόρης Λακιώτης, ψυχίατρος παιδιών και εφήβων
Άγγελος Λάππας, ποιητής, πρόεδρος Ένωσης Μεσσηνίων συγγραφέων
Την εκδήλωση θα συντονίσει η Αντωνία Παυλάκου, γραμματέας
Ένωσης Μεσσηνίων συγγραφέων
Αποσπάσματα θα διαβάσει η Σταυρούλα Μπαρδουνιώτη, ηθοποιός
Σύνοψη του βιβλίου
Τρεις χιλιάδες εξακόσιοι εργάτες εκτελούν πρόθυμα την τελευταία εντολή.
«Εργάζονται συστηματικά στο μεγάλο ρολόι. […] κι όλο πεισμώνουν, κι όλο πιστεύουν πως το τσόφλι θα κλείσει, πως ο Χρόνος θα λιποτακτήσει, πως θα μείνει πάλι απ’ έξω να τριγυρνά με την τροτέζα του […]»*
* Σύμφωνα με τον μύθο, ο Χρόνος και η Ανάγκη περιελίσσονταν γύρω από το κοσμικό αυγό και το έσπασαν για να σχηματιστεί το ταξινομημένο σύμπαν – η γη, ο ουρανός και η θάλασσα.
Είκοσι τέσσερα πεζά. Δώδεκα ζεύγη σε διάλογο για την ανάγκη όσων βρίσκονται στο τσόφλι να επιστρέφουν στον χρόνο· να νιώσουν ασφάλεια, να διορθώσουν λάθη, να λυτρωθούν, να γιατρευτούν, να ερωτευτούν ξανά, να αλωθούν, να βρουν σημείο αναφοράς, την έμπνευση αλλά και την πρώτη σκέψη.
H κόρη και ο γαμπρός της Βενετίας, ο Βίκτορας κι ένας μοναχός, ο Παύλος Αναγνώστου και κάποιος ταξιδιώτης, η Ρενάτα Σκαρλάτου και η Άννα, τρεις συγγραφείς, ο Ξενοφών κι ένας «καμικάζι», η Δέσποινα κι ένα ζευγάρι, ο Άγγελος Ασλάνογλου και η Vicenta, ο Λάζαρος και μια ξενιτεμένη, μια «σταχτοπούτα» και η Μαρτίριο Άλμπα, όλοι ζητούν επανεκκίνηση. Κάτι αλλιώτικο όμως συμβαίνει με την Αντιγόνη και την Εύα.
Η συγγραφέας για το βιβλίο
Πάντως ο Χρόνος δίνει σε όλους μια υπόσχεση.
Η αφορμή της γραφής είναι η πραγματικότητα. Όχι τόσο η καταγραφή της όσο το πλάσιμο μιας παράλληλης πραγματικότητας που είναι το ίδιο πραγματική για μένα, ένα αληθινό ψέμα ή μια ψεύτικη αλήθεια. Οι χαρακτήρες μου υπάρχουν, κάποιες φορές τους αναγνωρίζω σε ανθρώπους στο δρόμο. Οι αφορμές για κάθε διήγημα χωριστά ήταν διάφορες, από μία εικόνα ενός ποδηλάτη στο δρόμο (Στο ντιβάνι) έως μία δική μου συναισθηματική κατάσταση για κάτι που με απασχολεί. Στο διήγημα Τιμής Ένεκεν όλοι οι χαρακτήρες είναι υπαρκτά πρόσωπα, επιβάτες του ηλεκτρικού. Κάποιους τους βλέπω συχνά στους συρμούς. Είναι αυτό που γράφει ο Χωμενίδης για τον συγγραφέα ήρωα του: “Τρώει ζωή και χέζει τέχνη!”. Αυτή η φράση νομίζω είναι η αλήθεια κάθε συγγραφέα.
